Geschiedenis van de Sint-Pietersbasiliek in een notendop
In 64 na Christus werd Petrus, een van de 12 apostelen van Jezus, gekruisigd in het Circus van Nero. De Constantijnse basiliek werd in 326 gebouwd over wat men dacht dat het graf van Sint Pieter was. De kerk werd de Oude Sint-Pietersbasiliek genoemd nadat de bouw van de nieuwe Sint-Pietersbasiliek in de 16e eeuw begon in opdracht van paus Julius II. De paus koos Donato Bramante voor het project.
De vroegtijdige dood van Bramante in 1514 onderbrak het werk. Raffaello Sanzio kreeg van Leo X Medici de opdracht om de bouw voort te zetten, samen met Fra 'Giocondo da Verona en Giuliano da Sangallo. Maar omdat alle drie de architecten in een korte periode van 6 jaar stierven, kwam het project nooit helemaal van de grond.
Leo X stelde vervolgens Antonio da Sangallo de Jongere aan als architect van het gebouw. Om verschillende redenen lag de bouw echter stil tot Paulus III Farnese in 1534 werd gekozen. Er was een nieuw plan gemaakt voor de basiliek, dat een afwijking betekende van het plan van Bramante. Maar zelfs dit nieuwe ambitieuze plan kon niet tot een goed einde worden gebracht. In 1546 stierf Sangallo en werd Michelangelo aangesteld.
Michelangelo keerde terug naar het plan van Bramante, maar paste het aan om het eenvoudiger maar toch dynamischer te maken. Toen Michelangelo in 1564 stierf, was de bouw van de koepel nog steeds Onvolledig. Paus Pius IV Medici vertrouwde Jacopo Barozzi toe om het werk voort te zetten. Hij begon met het werk aan het interne deel van de twee kleine koepels, dat werd afgemaakt door Giacomo Della Porta.
In 1587 kreeg Porta de opdracht om de koepel te voltooien. In minder dan twee jaar kon hij, bijgestaan door Domenico Fontana, de onderneming voltooien.
Onder Paolo V Borghese werd op 7 maart 1607 de eerste steen van de wederopbouw gezegend. In oktober van hetzelfde jaar begon de sloop van wat er over was van de oude kerk. Carlo Maderno kreeg de opdracht om het werk af te maken. De basiliek verscheen op Palmzondag in 1615 voor het publiek in zijn nieuwe gedaante, met uitzondering van de versieringen die Gian Lorenzo Bernini zou toevoegen, zoals de Baldacchino en de Stoel van Sint-Pieter.
Gedetailleerde geschiedenis van de Sint-Pietersbasiliek